Landsréttur hefur komist að þeirri niðurstöðu að ferðatími starfsmanns á vegum vinnu sinnar til annars áfangastaðar en sinnar venjulegu starfsstöðvar, teljist til vinnutíma. Er þetta sama niðurstaða og í dómi Héraðsdóms Reykjavíkur.

Þetta mál telst fordæmisgefandi fyrir allan vinnumarkað, þar á meðal hjúkrunarfræðinga, en hafa þarf í huga að íslenska ríkið gæti sótt um áfrýjunarleyfi til Hæstaréttar og því er óvíst hvort niðurstaðan sé endanleg.

Í málinu hafði flugvirki hjá Samgöngustofu stefnt íslenska ríkinu og sett fram þessa viðurkenningarkröfu. Þannig fór viðkomandi fram á að sá tími frá því hann yfirgaf heimili sitt og þar til hann komst á áfangastað erlendis, og öfugt, væri vinnutími sem ætti að greiða fyrir. Fyrir héraðsdómi hafði dómstóllinn leitað ráðgefandi álits EFTA-dómstólsins sem taldi þá vinnutímatilskipun sem hefur verið innleidd hér á landi og lögfest með vinnuverndarlögunum tryggja þennan rétt. Héraðsdómur hafði því komist að þeirri niðurstöðu að ferðatími starfsmanns á vegum vinnu sinnar til annars áfangastaðar en hefðbundinnar starfsstöðvar teljist vera vinnutími hans og staðfesti Landsréttur þá niðurstöðu.

Í tilfelli starfsmannsins sem um ræðir voru ákvæði í kjarasamningi hans sem fólu í sér ákveðnar álagsgreiðslur vegna ferðalags á vegum vinnu og slík ákvæði má finna í mörgum kjarasamningum en þar sem þau ákvæði fólu í sér lakari rétt heldur en lög tryggja voru þau ekki talin geta gilt gagnvart starfsmanninum.

Niðurstaðan þýðir í raun að starfsfólk sem ferðast á vegum vinnu sinnar og er lengur á ferðalagi til áfangastaðar heldur en dagleg vinnuskylda þeirra segir til um, ætti að fá greidda yfirvinnu fyrir þann tíma sem fer umfram þeirra vinnuskyldu.